BLOG

ONGEWENST KINDERLOOS EN DAN..?
ANDERE INVULLINGEN? ✍️💃

"Is het jou gelukt om andere invullingen te vinden in je leven?" schreef iemand laatst aan mij.

In 2021 zag ik het uitkomen van mijn boek en de training tot ervaringsdeskundige als een mooie afsluiter van mijn verwerkingsproces. Een andere grote uitdaging stond toen op mijn stoep: het zoeken naar nieuwe invullingen in mijn leven. Bij mij is dat zoeken al begonnen binnen mijn verwerkingsproces. Dat is niet zo vreemd, want terwijl je probeert te verwerken dat je geen kinderen gaat krijgen, komen er allerlei vragen in je op. Je vraagt je af hoe het nu verder moet, en wat je gaat doen met je leven, “Wie ben ik en wat doe ik dan als ik geen moeder ben?” Je vraagt je af wat je gaat doen met al die tijd die je anders had besteed aan het reilen en zeilen rondom je gezin.

Al tijdens dat verwerkingsproces heb ik nieuwe dingen gedaan waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze kon. Ik was namelijk altijd een onzekere meid. Ik begon met het schrijven van vele gedichten. Samen met mijn man startte ik een dans-workout clubje, toen onze sportschool ermee stopte. Ik leerde op ons clubje zelf les te geven. Ons platform voor begeleiding bij ongewenste kinderloosheid hebben we samen uitgebreid en vernieuwd. Ik schreef een informatief boek over het (en mijn) verwerkingsproces. Daarna ben ik gestart met het tekenen van de illustraties voor mijn gedichtenbundel. "Projecten" waar ik stuk voor stuk best trots op was, en ben.

Kennelijk vind ik dat ik mezelf (en anderen?) moet bewijzen dat ik iets beteken in dit leven.

Na ieder "project" betrapte ik mezelf erop dat ik dacht "ok, wat nu?" Dat steeds maar weer op zoek gaan naar (tijdelijke) nieuwe invullingen werd uiteindelijk ook vermoeiend. Ik wilde graag wel eens een wat meer structurele invulling. Samen met een loopbaancoach ben ik hiermee aan de slag gegaan. De sessies leerden me om nog beter achter mijn interesses te komen waardoor er zeker nieuwe ideeën ontstonden.

Toch worstelde ik verder met het vraagstuk "andere invullingen." Na deze zomer begon het mij weer flink bezig te houden. De vraagtekens bleven maar in mijn gedachten en het beheerste zo'n beetje mijn hele dagelijkse leven. "Waar" word ik nu echt heel blij van, "waar" word ik nou nét zo gelukkig van, als wanneer ik moeder was geworden. Wat kan dit grote geluk vervangen? Wat is nou MIJN grote "droom?" Iedere keer als ik me dat laatste afvroeg ontstond er een enorme stilte in mij. Ik had werkelijk geen flauw idee. Mijn grote droom, mijn grootste wens was moeder worden. Een andere grote droom had ik niet.

Uiteindelijk waagde ik me eraan om er eens met vrienden over te praten. Óók met vrienden die kinderen hebben. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat lang niet iedereen een grote droom heeft. Ik ben dus de enige niet.

De laatste weken vraag ik mij af of ik niet bezig ben geweest om een grote droom of een geweldige invulling te vinden die het moeder zijn vervangt. Langzamerhand besef ik namelijk steeds meer dat je het moeder zijn, je eigen kind opvoeden, alle gevoelens en invullingen rondom een leven met kinderen, niet kunt vervangen door andere invullingen. Zelfs niet door grote dromen die werkelijkheid worden. Het gemis blijft, welke draai je ook geeft aan je leven.

Als je het mij vraagt, bestaat er geen andere invulling die het hebben van een kind vervangt, omdat een gezin nergens mee vergelijkbaar is. Andere invullingen zullen nooit hetzelfde zijn, hoe blij je ook kunt worden van andere, nieuwe invullingen. Ze vervangen namelijk niet de gevoelens, belevingen, bijzondere en unieke ervaringen van het hebben en zien opgroeien van je eigen kind.

Ik denk dat ik mij nu pas realiseer dat welke invullingen ik ook aan zou gaan en wat ik ook zou doen met mijn leven, het zal nooit “groots” genoeg zijn. Het zal mijn kind dat er niet kwam, nooit kunnen overtreffen.

Het is iets wat velen die ongewenst kinderloos zijn ook herkennen. Je blijft maar zoeken naar invullingen die het hebben van een kind "vervangen." Voor sommigen een eeuwige zoektocht die niet ophoudt.

Dat klinkt helaas triest, en eerlijk is eerlijk, dat is het ook. Het krijgen en opvoeden van een kind is uniek, en iets wat uniek is kun je niet vervangen. Bij mij voelt dit bij tijd en wijle als een leegte, die niet opgevuld kan worden. Het verdriet hiervan komt af en toe even terug, en dat hoort bij mijn leven. Het verdriet en gemis is een deel van mijn leven en een deel van wie ik ben.

Misschien wordt het voor mij eindelijk eens tijd om te stoppen met zoeken naar die grote droom of die geweldige invulling, want ik denk dat die er voor mij gewoon niet is. Dat klinkt misschien doelloos en verdrietig, maar het besef dat ik kan stoppen met die zoektocht geeft me ook enigszins rust.

"Ben ik gelukkig," vraag ik mijzelf wel eens af. Het antwoord daarop schoof ik altijd van me af. Simpelweg omdat het antwoord eigenlijk "nee" is, maar het zo triest klinkt om het te erkennen. Ik ben misschien niet echt gelukkig, maar dat wil niet zeggen dat mijn leven niet leuk is. Ik ben gezegend met een fantastische man in mijn leven waar ik veel van houd. Hij is mijn grootste geluk. We hebben lieve familie en vrienden in ons leven, en er zijn nog genoeg andere dingen waar ik dankbaar voor ben.

Verder zoek ik mijn geluk in kleine dingen, momenten en bezigheden waar ik "happy" van word. Die kleine dingen zijn misschien wel júist die dingen die je gelukkig doen laten voelen. Ik denk dat ik gelukkiger word van die kostbare geluksmomentjes, dan dat ik mijn leven lang de nadruk blijf leggen op het najagen van die vraagtekens.

Ik neem me voor om dat voor ogen te houden!

Liefs, Mariska